scotland
دهه اخیر فوتبال اروگوئه با حضور نسل طلایی شامل لوئیس سوارز، ادینسون کاوانی و دیگو گودین شناخته می‌شود. سوارز با گل‌های جنجالی و البته حاشیه‌های فراوانش به چهره‌ای بحث‌برانگیز بدل شد. کاوانی با قدرت بدنی و تمام‌کنندگی بی‌نقصش یکی از برترین مهاجمان جهان لقب گرفت. در کنار این‌ها دیگو گودین به‌عنوان رهبر خط دفاعی و کاپیتان تیم نقش ستون اصلی اسکوا را داشت و این ترکیب بارها اروگوئه را به مراحل بالای جام‌های جهانی و کوپا آمه‌ریکا رساند.
اروگوئه پرافتخارترین تیم تاریخ کوپا آمه‌ریکا با ۱۵ قهرمانی است، رقمی که حتی از برزیل هم بیشتر است. این تیم بارها نشان داده که در مسابقات قاره‌ای توانایی شکست هر رقیبی را دارد، چه در زمین‌های پر از هواداران آرژانتینی و چه در برزیل. هر بار که اروگوئه در کوپا آمه‌ریکا حاضر می‌شود، نگاه‌ها به سمت بازیکنان جنگجوی این تیم است که با تاکتیک‌های منظم و روحیه جنگندگی به میدان می‌روند.
پیراهن آبی‌آسمانی اروگوئه نه‌تنها یک لباس ورزشی، بلکه بخشی از هویت ملی این کشور محسوب می‌شود. لقب “لا سلسته” (آبی‌آسمانی‌ها) برای مردم اروگوئه چیزی فراتر از فوتبال است و نشان‌دهنده اتحاد و غرور ملی است. هواداران اروگوئه همواره در استادیوم‌ها با شور فراوان تیمشان را حمایت می‌کنند و حتی در جام جهانی‌های دوردست، گروه‌های بزرگی از آن‌ها برای تشویق بازیکنانشان سفر می‌کنند.
امروز که سوارز و کاوانی به سال‌های پایانی دوران حرفه‌ای‌شان نزدیک شده‌اند، نگاه‌ها به نسل تازه‌ای از بازیکنان معطوف است. بازیکنانی مثل فدریکو والورده، داروین نونیز و رونالد آرائوخو در اروپا می‌درخشند و نشان می‌دهند که آینده تیم ملی همچنان روشن است. با ترکیب تجربه بازیکنان باسابقه و شور جوانان، اروگوئه همچنان می‌تواند یکی از قدرت‌های بزرگ فوتبال دنیا باقی بماند و رؤیای تکرار افتخارات گذشته را زنده نگه دارد.
فینال جام جهانی ۱۹۵۰ در حافظه فوتبال جهان با نام “ماراکاناسو” ثبت شده است. در حالی که بیش از ۲۰۰ هزار نفر در ورزشگاه ماراکانا منتظر جشن قهرمانی برزیل بودند، اروگوئه با درخشش بازیکنانی مثل آلبیردو گیدجیا و خوان شوآرث همه معادلات را برهم زد. پیروزی ۲-۱ اروگوئه در آن روز نه‌تنها قلب میلیون‌ها هوادار برزیلی را شکست، بلکه به نماد مقاومت و غرور یک ملت کوچک در برابر غول‌های فوتبال جهان تبدیل شد.
