فوتبال در ازبکستان ریشه‌ای عمیق در دوران شوروی دارد، جایی که تیم‌های باشگاهی تاشکند و سمرقند بخشی از رقابت‌های فوتبال شوروی بودند. پس از استقلال این کشور در سال ۱۹۹۱، تشکیل تیم ملی فوتبال ازبکستان به‌عنوان نماد هویت تازه بسیار اهمیت پیدا کرد. نخستین بازی رسمی این تیم در سال ۱۹۹۲ برابر تاجیکستان برگزار شد و همان زمان روشن شد که فوتبال می‌تواند یکی از مهم‌ترین ابزارهای اتحاد ملی باشد. ازبکستان با جمعیت جوان و علاقه‌مند به فوتبال، خیلی زود این ورزش را به‌عنوان پرطرفدارترین رشته ورزشی خود معرفی کرد.
در دهه ۹۰ میلادی، تیم ملی ازبکستان به‌سرعت جای خود را در فوتبال قاره پیدا کرد. یکی از افتخارات مهم این تیم، قهرمانی در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۴ در هیروشیما بود که به‌عنوان یک شگفتی بزرگ شناخته شد. آن قهرمانی نه‌تنها باعث شد فوتبال ازبکستان روی نقشه فوتبال آسیا دیده شود، بلکه اعتمادبه‌نفس تازه‌ای به بازیکنان و مردم این کشور داد. همین افتخار تاریخی، تا سال‌ها به‌عنوان نقطه اوج فوتبال ازبکستان یاد می‌شد.
یکی از مهم‌ترین اهداف تیم ملی ازبکستان همیشه صعود به جام جهانی بوده است، اما این رؤیا تا امروز محقق نشده است. ازبک‌ها بارها در آستانه حضور در جام جهانی قرار گرفتند؛ به‌ویژه در انتخابی جام جهانی ۲۰۰۶ که به‌طرزی جنجالی مقابل بحرین حذف شدند. هر بار ناکامی‌ها با حسرت زیادی همراه بوده و این موضوع یکی از بزرگ‌ترین دغدغه‌های فوتبال‌دوستان ازبکی است. بااین‌حال، تلاش و امید برای رسیدن به این رقابت جهانی همچنان ادامه دارد و نسل‌های تازه بازیکنان به دنبال تحقق این رؤیا هستند.
فوتبال ازبکستان در طول سال‌ها ستاره‌های بزرگی به خود دیده است؛ از جمله ماکسیم شاتسکیخ که به‌عنوان یکی از بهترین گلزنان تاریخ باشگاه دینامو کیف اوکراین شناخته می‌شود و سرور جباروف که دوبار عنوان بهترین بازیکن سال آسیا را کسب کرد. بازیکنانی مانند اودیل احمدوف، ایلخوم شوکروف و ایگور سرگیف نیز در خط میانی و حمله نام خود را جاودانه کردند. حضور این بازیکنان در لیگ‌های معتبر دنیا نشان داد که ازبکستان می‌تواند فوتبالیست‌هایی باکیفیت جهانی پرورش دهد.