تیم ملی فوتبال ایران از دهه ۱۳۲۰ خورشیدی فعالیت رسمی خود را آغاز کرد و اولین بازی‌هایش را مقابل تیم‌های همسایه برگزار کرد. در آن دوران، فوتبال در ایران هنوز ساختار حرفه‌ای نداشت، اما علاقه مردم باعث شد خیلی زود تیم ملی به نماد ورزشی کشور تبدیل شود. نخستین بازی رسمی ایران در سال ۱۹۴۱ مقابل افغانستان انجام شد و همین دیدار آغاز راهی بود که بعدها به ده‌ها افتخار ملی منجر شد. تیم ملی در همان سال‌ها با وجود امکانات کم، پایه‌های موفقیت آینده را بنا گذاشت.
دهه ۱۹۷۰ میلادی برای فوتبال ایران دوران طلایی محسوب می‌شود؛ جایی که تیم ملی سه بار پیاپی در سال‌های ۱۹۶۸، ۱۹۷۲ و ۱۹۷۶ قهرمان جام ملت‌های آسیا شد. ایران با بازیکنانی چون علی پروین، حسن روشن، ناصر حجازی و غلامحسین مظلومی به قدرت بلامنازع قاره تبدیل شد. این نسل طلایی فوتبال ایران اولین بار در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین حضور پیدا کرد و گرچه تنها یک تساوی مقابل اسکاتلند به‌دست آورد، اما همین صعود افتخار بزرگی برای فوتبال کشور بود.
دهه ۶۰ شمسی برای فوتبال ایران سال‌های سختی بود. شرایط سیاسی و جنگ تحمیلی باعث شد تیم ملی برای مدتی از حضور در رقابت‌های بین‌المللی بازبماند. با این حال، شور و علاقه جوانان به فوتبال هیچ‌گاه خاموش نشد و بازیکنان تازه‌ای مانند مجید نامجومطلق، فرشاد پیوس و مهدی فنونی‌زاده وارد صحنه شدند. این دوره بیشتر به بازسازی فوتبال کشور گذشت تا ایران دوباره بتواند جایگاه خود را در آسیا پس بگیرد.
در دهه ۹۰ میلادی، تیم ملی ایران دوباره به یکی از مدعیان اصلی فوتبال آسیا تبدیل شد. قهرمانی در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن نقطه شروع این بازگشت بود. ایران در مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۴ تا آستانه صعود پیش رفت، اما ناکامی تلخ برابر کره جنوبی و عربستان باعث شد رؤیای جهانی شدن به تأخیر بیفتد. در همین سال‌ها نسل جدیدی از ستاره‌ها مانند علی دایی، کریم باقری و احمدرضا عابدزاده ظهور کردند که بعدها نقش بزرگی در تاریخ فوتبال ایران ایفا کردند.