تیم ملی فوتبال اروگوئه در سال ۱۹۰۱ تشکیل شد و خیلی زود توانست خودش را به‌عنوان یکی از نخستین قدرت‌های فوتبال دنیا معرفی کند. این کشور کوچک آمریکای جنوبی با جمعیت محدود، در همان سال‌های ابتدایی قرن بیستم نشان داد که فوتبال می‌تواند به بخشی از هویت ملی‌اش تبدیل شود. اروگوئه نه‌تنها اولین تیمی بود که جام جهانی را فتح کرد، بلکه در المپیک هم به مدال‌های طلای پیاپی رسید و عملاً فوتبال را به نماد غرور ملی خود بدل کرد.
اروگوئه میزبان نخستین دوره جام جهانی در سال ۱۹۳۰ بود و همان‌جا با قهرمانی، نامش را برای همیشه در تاریخ ثبت کرد. آن‌ها در دیدار پایانی با پیروزی ۴-۲ مقابل آرژانتین جام قهرمانی را بالای سر بردند و به قهرمانی نخستین جام جهانی دست یافتند. بیست سال بعد، در سال ۱۹۵۰، اروگوئه بار دیگر تاریخ‌ساز شد و با غلبه بر برزیل در ورزشگاه ماراکانا، دومین ستاره جهانی خود را به دست آورد؛ اتفاقی که هنوز هم به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین شوک‌های تاریخ فوتبال شناخته می‌شود.
فینال جام جهانی ۱۹۵۰ در حافظه فوتبال جهان با نام “ماراکاناسو” ثبت شده است. در حالی که بیش از ۲۰۰ هزار نفر در ورزشگاه ماراکانا منتظر جشن قهرمانی برزیل بودند، اروگوئه با درخشش بازیکنانی مثل آلبیردو گیدجیا و خوان شوآرث همه معادلات را برهم زد. پیروزی ۲-۱ اروگوئه در آن روز نه‌تنها قلب میلیون‌ها هوادار برزیلی را شکست، بلکه به نماد مقاومت و غرور یک ملت کوچک در برابر غول‌های فوتبال جهان تبدیل شد.
فوتبال اروگوئه در دهه‌های بعد شاهد ظهور ستاره‌های بزرگی بود که هر یک نمادی از دوران خود محسوب می‌شدند. در دهه ۸۰ و ۹۰ بازیکنانی مانند انزو فرانچسکولی با بازی‌های جادویی‌شان لقب “شاهزاده” گرفتند. در دهه ۲۰۰۰ دیگو فورلان با گل‌های مهم و درخشش در جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی جایزه توپ طلایی بهترین بازیکن تورنمنت را برد. این ستاره‌ها همواره نام اروگوئه را در سطح اول فوتبال دنیا زنده نگه داشتند.