تیم ملی فوتبال اسپانیا فعالیت رسمی خود را از سال ۱۹۲۰ آغاز کرد و خیلی زود توانست جایگاه خود را در رقابت‌های اروپایی پیدا کند. اولین بازی رسمی این تیم در المپیک ۱۹۲۰ برگزار شد و با کسب مدال نقره، نام اسپانیا به‌عنوان یکی از قدرت‌های نوظهور فوتبال ثبت شد. فوتبال در آن زمان بیشتر جنبه سرگرمی و ملی‌گرایی داشت، اما همین پایه‌ها مسیر شکل‌گیری تیمی منسجم و قدرتمند را در دهه‌های بعد فراهم کرد.
در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ اسپانیا با بازیکنانی چون فرانسیسکو گنسو، خوانیتو و فرانسیسکو خنتو به موفقیت‌های قاره‌ای نزدیک شد. این نسل نشان داد که اسپانیا می‌تواند با قدرت‌های سنتی فوتبال اروپا رقابت کند و در مسابقات جام ملت‌های اروپا حضوری جدی داشته باشد. با این حال، عدم ثبات مدیریتی و تغییرات مکرر مربیان مانع رسیدن به جام قهرمانی در آن سال‌ها شد، هرچند ستاره‌های آن دوره همیشه در یاد هواداران باقی ماندند.
در جام‌های جهانی متوالی اسپانیا تا اوایل قرن ۲۱ موفقیت چشمگیری نداشت و بارها از مراحل مقدماتی یا یک‌چهارم نهایی حذف شد. شکست مقابل ایتالیا در جام جهانی ۱۹۸۲ و ناکامی مقابل تیم‌های قدرتمندی چون فرانسه و آلمان باعث شد لقب «تیم همیشه مدعی اما ناکام» برای اسپانیا به کار رود. این ناکامی‌ها تا قبل از ظهور نسل طلایی ۲۰۰۸ به بخش جدایی‌ناپذیر تاریخ فوتبال این کشور تبدیل شده بود.
نسل طلایی فوتبال اسپانیا از سال ۲۰۰۸ آغاز شد؛ تیمی که با مربیگری لوییس انریکه و سپس وینسنت دل بوسکه توانست سه قهرمانی متوالی در یورو ۲۰۰۸، جام جهانی ۲۰۱۰ و یورو ۲۰۱۲ را به دست آورد. بازیکنانی چون ایکر کاسیاس، ژاوی هرناندس، اندرس اینیستا و داوید ویا به نماد این موفقیت‌ها تبدیل شدند. این تیم نه تنها به بازی مالکانه و سبک معروف «تی‌کی‌تا‌کا» شناخته شد، بلکه نشان داد که نظم، تکنیک و هوش تاکتیکی می‌تواند فوتبال مدرن را تحت سلطه خود قرار دهد.